Symbolizm W Rozdziobią Nas Kruki Wrony. Nowe­la ste­fa­na żerom­skie­go “roz­dzió­bią nas kru­ki, wro­ny.” poja­wia się w pię­ciu pyta­niach z. Detailné informácie o knihe rozdzióbią nas kruki, wrony od stefan żeromski na jednom mieste. W podróży od Starożytności do Współczesności Literatura Młodej Polski from epoki-literackie.blogspot.com Nowe­la ste­fa Są szczególnie widoczne w powieści „Ludzie bezdomni” oraz noweli „Rozdzióbią nas kruki, wrony”. Ich główni bohaterowie: lekarz Tomasz Judym i powstaniec Szymon Winrych są romantykami, zagubionymi w brutalnej rzeczywistości. Zostają pokonani przez swoje otoczenie, obojętne na wzniosłe idee, które wyznają. Dialektyka obrazowania modernistycznego: „Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach” J.Kasprowicza i „»Rozdziobią nas kruki, wrony«”S.Zeromskiego Dialectics of Modernist Imagery: Jan Kasprowicz’s “Wild Rose Bush” and Stefan Żeromski’s “Ravens and Crows Will Pick Our Bones” Author(s): Iwona Mikołajczyk Nie rozdziobią nas kruki - Yossarian Malewski, w empik.com: 1,99 zł. Przeczytaj recenzję Nie rozdziobią nas kruki. Jeżeli audiobook ci się spodobał zostaw subskrypcję oraz łapkę w górę.Rozdzióbią nas kruki, wrony - Stefan ŻeromskiAudiobook pochodzi z serwisu Wolne Lektury W "Rozdziobią nas kruki, wrony" Żeromski wskazał na związek walki o niepodległość ze sprawą ludu. Bohaterem opowiadania jest powstaniec Andrzej Borycki występujący pod konspiracyjnym nazwiskiem Szymon Winrych. . Ptaki były tu na Ziemi znacznie wcześniej niż my. Może dlatego stały się dla nas uniwersalnym symbolem, często skrajnych cech ludzkich lub wartości. Poszczególnym gatunkom ptaków od wieków przypisujemy majestat i władzę, waleczność, tchórzostwo, mądrość, niedoścignioną wierność małżeńską, przebiegłość. Niektóre z nich stały się dla nas symbolami pokoju, dumy, męczeństwa. Dla morskich podróżników lecący ptak był zapowiedzią zbliżającego się lądu. Niski lot uganiających się za owadami jaskółek nadal zapowiada zbliżającą się burzę, a klucze odlatujących na południe ptaków, stanowią znak nadchodzącej zimy. Pierwsze powracające z ciepłych krajów ptaki oznajmiają nam nieodwołalne przyjście wiosny. Kruki oraz stada wron i gawronów przez wieki złowieszczo zapowiadały wojny. Może dlatego w pieśni żołnierskiej pt.: „Idzie żołnierz borem, lasem” ptaki pełnią tak przerażającą rolę, jak w przytoczonym poniżej fragmencie? (…) Rozwleką mnie kruki, wrony! Kruki, wrony oblatują I oczy mu wydziobują. Opowiadanie Stefana Żeromskiego pt.: „Rozdzióbią nas kruki, wrony…” jest literackim rozwinięciem tej samej historii, opowiedzianej z przerażającą dosłownością: „Bystre i przenikliwe jej oczy dojrzały, co należy. Wtedy bez namysłu skoczyła na głowę zabitej szkapy, podniosła łeb do góry, rozkraczyła nogi jak drwal zabierający się do rąbania, nakierowała dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęła nim martwe oko trupa”. Podobna przerażająca sceneria została świadomie wykorzystana w niezapomnianym filmie pt.: „Ptaki”, dziele Alfreda Hitchcocka z 1963 roku. Ptaki Apokalipsy Zachowania ptaków od niepamiętnych czasów były dla człowieka sygnałem lub informacją, także o nadciągających niebezpieczeństwach. Wynika to przede wszystkim z tego, że wiele gatunków ptaków dysponuje nieporównywalnie doskonalszym od naszego zmysłem wzroku i słuchu. Za sprawą obserwacji i zdobywanego przez nas doświadczenia, nauczyliśmy się interpretować zachowania ptaków i wyciągać z nich wnioski. Ptaki Iwony Ostrowskiej także są zapowiedzią nadciągającego kataklizmu. Próbują nam coś powiedzieć, ale przekaz nie jest jednoznaczny. Napotykamy zdawało by się niemożliwe do pokonania bariery komunikacyjne. Artystka nie ułatwia jego odczytu ukazując nam ptaki z zalepionymi dziobami, posiadające tajemnicze znaki runiczne na piórach, czy też ich mechaniczne kopie, nakręcane tkwiącym w ich grzbiecie kluczykiem. Przed czym Ptaki Iwony Ostrowskiej nas ostrzegają? Nieprzypadkowo obrazy te zamieszkują tylko ptaki zaliczane do rodziny krukowatych. W Polsce to przede wszystkim kruki, wrony, gawrony i kawki. Ich czarny lub szary kolor, masywne dzioby, a także to, że nie gardzą padliną, ukształtowały ich literacki i filmowy wizerunek. Ten tzw. „czarny PR” sprawił, że wszystkie wymienione gatunki ptaków są dzisiaj pod ścisłą prawną ochroną. Mają one też swoje słabości i stają się ofiarami chorób oraz przerastających je sił przyrody. Widoczne na kilku obrazach starannie zabandażowane ptaki to symbol naszej troski o nie, a nawet czułości. Każdy, kto po bardzo mroźnej nocy spacerował rankiem po parku lub bezpośrednio po burzy, zapewne dostrzeże przerażającą dla nas wymowę obrazu „Po burzy”. We wstępie do katalogu wystawy pt.: „Ptaki” obrazów Iwony Ostrowskiej, Mirosław Miroński dostrzega źródła naszego współodczuwania: „Zarówno ptaki, jak i ludzie narażeni jesteśmy na różnorakie próby ograniczania przynależnych nam praw. Wszyscy jesteśmy podatni na zagrożenia, jakie niesie otaczająca nas rzeczywistość.” Bezgraniczna wolność Ale współdzieląc ten sam świat pozostajemy po swoich stronach. Ptaki nie znają granic i dlatego są dla nas symbolem wolności, same jej nie doświadczając. Przemieszczają się na olbrzymie odległości wykorzystując prądy wznoszące powietrza, żywiąc się po drodze dosłownie wszystkim, docierają w końcu do często odległych terenów lęgowych. Łączą się w pary, znoszą i wysiadują jajka. Dbają o swoje pisklęta. Nie dokonują jednak przy tym wszystkim żadnego wyboru. Dla nas natomiast możliwość świadomego wyboru jest czymś oczywistym dla poczucia własnej, indywidualnej wolności. Tą odmienność naszych światów podkreśla artystka kompozycją obrazów. Żadnego z ptaków Ostrowskiej nie widzimy w całości. To zaskakujące odkrycie pojawia się stopniowo i dopiero po pewnym czasie przebywania widza wśród jej ptaków. Za każdym razem nie widzimy końca dziobu, skrzydła lub ptasiego ogona. To nie jest przypadek. Obrazy Ostrowskiej to „okna” przez które podglądamy inny, ptasi świat. Wszelkie próby zmiany kadru poprzez zmianę punktu obserwacji są daremne. Zbliżanie się lub oddalanie, jak również przemieszczanie się w lewo lub w prawo nie przynoszą oczekiwanego rezultatu. Nadal widzimy tylko fragmenty. Aby poznać więcej szczegółów podchodzimy do kolejnych obrazów, z którymi mamy ten sam problem. Przyglądając się ich fakturze i rysunkowi, nie możemy oprzeć się wrażeniu, że ptaki uczestniczyły w procesie twórczym. Ptaki są na tych płótnach dosłownie wydrapane gwałtownymi pociągnięciami, co wprowadza w nie atmosferę dramatycznego napięcia. To nie istotne czy kreska została wykonana pędzlem, jego drugim końcem czy ptasimi pazurami. Efektem tych zabiegów jest przejmujący obraz otaczającego nas świata. I tak jak kiedyś św. Franciszek prawił kazania otaczającym go i zasłuchanym ptakom, tak teraz role się odwróciły. Aby się o tym przekonać wystarczy uważnie popatrzeć na wybrane przeze mnie fotografie obrazów. Wystawa obrazów Iwony Ostrowskiej w Galerii Lufcik (Dom Artysty Plastyka przy ul. Mazowieckiej 11a w Warszawie) już się skończyła, ale jej Ptaki nie odleciały daleko. Jeszcze zapewne powrócą, aby podjąć kolejną próbę przekazania nam okrutnej prawdy o nas samych. Fotografie w galerii: Fotografia nr 1: Iwona Ostrowska, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 2: Ptak X, 2017, 100 x 120 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 3: Ptak III, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 4: Ptak XX, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 5: Ptak XXX, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 6: Po burzy, 2017, 200 x 290 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Dossier autora Jerzy Cichowicz jest menedżerem, trenerem biznesu, coachem i informatykiem z wieloletnim doświadczeniem. Jest również cenionym znawcą sztuki. Do jego specjalizacji zawodowych należą zagadnienia związane z bankowością, w szczególności zaś z kartami płatniczymi, ich zabezpieczeniami (w tym biometrią) oraz personalizacją. Jest autorem wielu publikacji, w tym poruszających tematykę biznesu i sztuki. Foto: Agata Makomaska W skrócie Zyskaj dostęp do setek lekcji przygotowanych przez ekspertów! Wszystkie lekcje, fiszki, quizy, filmy i animacje są dostępne po zakupieniu subskrypcji. W tej lekcji: Rozdzióbią nas kruki, wrony – bohaterowie,Rozdzióbią nas kruki, wrony – problematyka,Rozdzióbią nas kruki, wrony – opracowanie. Miesięczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Płatność co miesiąc Zrezygnuj kiedy chcesz! 19,90Płatne co miesiąc Zrezygnuj w dowolnym momencie Kontynuuj RABAT 15% Roczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Korzystny rabat Jednorazowa płatność Korzystasz bez ograniczeń przez cały rok! 84,15 7,01 zł / miesiąc Jednorazowa płatność Kontynuuj lub kup dostęp przedmiotowy Dostęp do 1 przedmiotu na rok Nie lubisz kupować kota w worku? Sprawdź, jak wyglądają lekcje na Dla Ucznia Sprawdź się Filmy do tego tematu Materiały dodatkowe naturalizm prąd w kulturze (a także metoda twórcza) o wyznacznikach sformułowanych w latach 70. XIX w. przez pisarza Emila Zolę; zakładał fotograficzną wierność w przedstawianiu rzeczywistości i natury, rezygnację z komentarza narratora, ukazywanie kontrastów społecznychopowiadanie krótki utwór prozatorski, jednowątkowy, o mniej sztywnej budowie niż nowela; są w nim obecne elementy opisowe, postacie drugoplanowe, refleksjeimpresjonizm kierunek w sztukach plastycznych; rozwijał się głównie we Francji w latach 70. i 80. XIX wieku; jego istotą było oddanie przez artystę w dziele jego subiektywnych wrażeń i odczuć(1864–1925); prozaik, publicysta, dramaturg; czterokrotnie nominowany do Literackiej Nagrody Nobla; pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej; jako dziewięciolatek uczył się przez rok w szkole przygotowawczej, a następnie w Męskim Gimnazjum Rządowym w Kielcach; zadebiutował w 1882 r.; ze względu na trudności finansowe i początki gruźlicy ukończył szkołę bez matury; dalszą naukę kontynuował w Instytucie Weterynarii, gdzie zetknął się z ruchem socjalistycznym; w 1889 r. porzucił naukę i zaczął pracę jako guwerner; w 1892 r. wyjechał do Szwajcarii, gdzie zatrudnił się w bibliotece w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu (tam napisał Syzyfowe prace); po powrocie do kraju pracował na stanowisku pomocnika bibliotekarza w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie; dzięki sukcesom wydawniczym ( powieści Popioły) pisarz na rok zamieszkał w Zakopanem i zajął się tylko pisaniem; od czasu rewolucji 1905 r. angażował się w działalność organizacji demokratycznych i socjalistycznych; zainicjował powstanie Uniwersytetu Ludowego oraz kursów dokształcających; w latach 1909–1912 mieszkał z rodziną w Paryżu; w 1913 r. założył nową rodzinę; po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich, ale nie brał udziału w walkach; wrócił do Zakopanego, gdzie z Janem Kasprowiczem stworzył Organizację Narodową; był też prezydentem Rzeczypospolitej Zakopiańskiej; po wojnie zamieszkał w Warszawie, gdzie prowadził ożywione życie literackie i społeczne (działał w sprawie przyłączenia powiatów nadwiślańskich do Polski); w 1925 r. założył polskiego oddział PEN Clubu i był jego pierwszym prezesem; w swoich utworach poruszał kwestie społeczne (los najuboższych)symbolizm nurt w sztuce i literaturze głoszący, że można oddać to, co niewyrażalne, za pomocą symbolu; w literaturze – aluzje, wieloznaczność, symboleekspresjonizm nurt w sztuce i literaturze skupiający się na wyrażaniu emocji, przeżyć wewnętrznych; w literaturze – wyraziste środki stylistyczne, przerysowanie, kontrast Koncepcja naturalistyczna w opowiadaniach Żeromskiego "Zmierzch"Głównym tematem opowiadania są dzieje bezrolnego chłopa wyrobnika Walka Gibały. Gibała służył u dawnego dziedzica, ale u nowego dię nie utrzymał (ponieważ ujmował pół garnca owsa swej parze koni i szedł wieczorem do szynkarza Berlina za tytoń, bibułkę lub kapkę gorzałki wymienić). Ponieważ Gibała często przymierał głodem i jedynym co posiadał była wolność osobista, postanowił zatrudnić się u nowego dziedzica. Ten to z wąwozu znajdującego się w okolicy postanowił zrobić staw rybny. Walek z pracą (wywożeniem ziemi wiązał wielkie nadzieje. Żeromski ukazał ciężką, wyniszczającą pracę chłopa i jego żony, strwożonej przy tym o los dziecka samotnie zostawionego w zamkniętej izbie. Prośba jej o powrót do domu zostaje przez męża odrzucona, bo nie wypracowali jeszcze wyznaczonej przez niego normy. Zapadający zmrok jest jakby jeszcze jednym bohaterem utworu. Potęguje on nastrój przejmującej nędzy i zabójczej pracy chłopskiej rodziny, jest tłem dramatu."Zapomnienie"Głównym bohaterem jest Wicek Obala, który podczas polowania dziedzica i gajowego na kaczki, zostaje nakryty w mieszczańskim lesie. Pomimo, że przyjechał po cztery deski na trumnę dla syna, tamci straszą go, że zaskarżą go o kradzież. Aby udowodnić gajowemu i dziedzicowi, że mówi prawdę prowadzi ich do stodoły, gdzie leżą zwłoki 15 - letniego syna. Jest on tak samo chudy, wynędzniały, chodzą po nim już muchy. Następnie narrator opisuje chłopców strącających z drzew pisklęta wrony i wyrywających im nóżki (które mogą sprzedać leśniczemu za 3 grosze). Obraz ten nie jest przypadkowy. Wrona nie może nic zrobić, lata jedynie nad chłopcami. Podkreśla tutaj autor nierozerwalny związek człowieka z przyrodą. "Rozdziobią nas kruki i wrony"Naturalistyczny charakter ma w opowiadaniu tym opis śmierci chłopa i konia. "Wrona skoczyła na głowę zabitej szkapy, podniosła łeb do góry, rozkraczyła nogi jak drwal, zabierający się do rąbania, nakierowała dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęłą nim martwe oko trupa. Ta preparowała żebro, inna szczypała nogę, jeszcze inna rozrabiała ranę w czaszce". 1) Naturalizm był kierunkiem bardzo popularnym w Młodej Polsce. W opowiadaniach Żeromskiego wymienionych wyżej zastosowana została technika naturalistyczna. a) człowiek elementem natury, zależy od jej praw b) motywacja oparta na zjawiskach przyrodniczych, walka o byt - "Zmierzch" c) demaskowanie ludzkiej nędzy i krzywdy - "Zmierzch", "Zapomnienie" d) fotograficzna wierność szczegółów e) odtwarzanie przypadkowych drastycznych sytuacji (wyrzucanie z gniazd piskląt, próba dostania się wron do mózgu Winrycha) 2) Cel zastosowania techniki naturalistycznej a) zwiększa to ekspresję utworu b) uwrażliwia czytelnika na krzywdę i nędzę ludzką "Rozdzióbią nas kruki, wrony" Ani jeden żywy promień nie zdołał przebić powodzi chmur, gnanych przez wichry. Skąpa jasność poranka rozmnożyła się po kryjomu, uwidoczniając krajobraz płaski, rozległy i zupełnie i pusty. Leciała ulewa deszczu, sypkiego jak ziarno. Wiatr krople jego w locie podrywał, niósł w kierunku ukośnym i ciskał o ziemię. Ponura jesień zwarzyła już i wytruła w trawach i chwastach wszystko, co żyło. Obdarte z liści, sczerniałe rokiciny żałośnie szumiały, zniżając pręty aż do samej ziemi. Kartofliska, ściernie, a szczególniej role świeżo uprawne i zasiane, rozmiękły na przepaściste bagna. Bure obłoki, podarte i rozczochrane, leciały szybko, prawie po powierzchniach tych pól obumarłych i przez deszcz schłostanych. Właśnie o samym świcie Andrzej Borycki (bardziej znany pod przybranym nazwiskiem Szymona Winrycha) wyjechał zza pagórków rajgórskich i skierował się pod Nasielsk, na szerokie płaszczyzny. Porzuciwszy zarośla, trzymał się przez czas pewien śladu polnej drożyny, gdy mu ta jednak zginęła w kałużach; ruszył wprost przed siebie, na poprzek zagonów. Przez dwie noce już czuwał i trzeci dzień wciąż szedł przy wozie. Buty mu się w rzadkim błocie rozciapały tak misternie, że przyszwy szły swoim porządkiem, podeszwy swoim porządkiem, a bose stopy w zupełnym odosobnieniu. Bardzo przemókł i przeziąbł do szpiku kości. Któż by zdołał poznać w tym obdartusie byłego prezesa najweselszej pod księżycem konfraterni tak zwanych śrubstaków, dawnego Jędrka, króla i padyszacha syren warszawskich'? Włosy mu porosły "w orle pióra", paznokcie "w dzikie szpony", chodził teraz w przepoconej sukmanie, żarł chciwie razowiec ze sperką i żłopał gorzałę z taką naiwnością, jakby to była woda sodowa z sokiem porzeczkowym. Konie były głodne i zgonione tak dalece, że co pewien czas ustawały. Nic dziwnego: koła zarzynały się w błoto po szynkle, a na drabiniastym wozie pod trochą olszowego chrustu, siana i słomy leżało samych karabinków sztuk sześćdziesiąt i kilkanaście pałaszów, nie licząc broni drobniejszej. Były to wcale niezłe szkapy.: rosłe, podkasane, prawie chude, ale ze świetnej rasy pociągowej. Mogły jak nic robić dziesięć mil na dobę, byleby im pozwolić dobrze wytchnąć dwa razy i uczciwie je popaść. Konie należały do pewnego szlachetki z okolic Mławy. Stanowiły one znaczną część jego majątku, bo posiadał summa summarum trzy szkapy, jednakże pożyczał ich Winrychowi na każde zapotrzebowanie. Ten ostatni przychodził zazwyczaj późno w nocy, stukał do okna domostwa - wychodzili obydwaj z gospodarzem, wyprowadzali konie cichaczem, aby nie budzić parobka, wytaczali wóz i jazda! Letnią porą była to rzecz wcale łatwa - owa jazda. We dnie Winrych spał w gąszczach leśnych, a konie się pasły Teraz niepodobna było ani spać, ani popasać. Winrych liczył na to, że go ktoś zluzuje, zwłaszcza że najuciążliwsze posterunki i przeszkody szczęśliwie wyminął. Ale nie takie to już były czasy... Język polski, Młoda Polska Powstanie styczniowe (1863-1864) - polski narodowy zryw powstańczy przeciwko rosyjskiemu zaborcy. Powstanie wybuchło 22 stycznia 1863 r. i trwało do późnej jesieni 1864 r.[1] Swym zasięgiem objęło Królestwo Polskie i tzw. ziemie zabrane - Litwę, Białoruś i część Ukrainy. Przegrana Rosji w wojnie krymskiej odsłoniła jej wewnętrzną słabość. Skłoniło to cara Aleksandra II Romanowa do przeprowadzenia pewnych reform ustrojowych. Polacy odczytali to jako objaw słabości rosyjskiego samodzierżawia i rozpoczęli przygotowania do wybuchu nowego powstania. Pierwsze polskie organizacje spiskowe powstawały na terenie prowincji zabranych już od początku 1856. Na uniwersytecie kijowskim utworzono tzw. Ogół, z którego wyłonił się bardziej zakonspirowany Związek Trojnicki. Związek szukał kontaktów z młodzieżą na terenach wszystkich trzech zaborów i opowiadał się za powstaniem. Drugim ośrodkiem w którym rozwinęły się polskie organizacje konspiracyjne był Petersburg. Najważniejszą komórkę konspiracyjną powołali tam oficerowie studiujący w Akademii Sztabu Generalnego. Koło Oficerskie założył Zygmunt Sierakowski. Po jego odejściu, kierownictwo przejął Jarosław Dąbrowski. W 1857 powstała w Warszawie Akademia Medyko-Chirurgiczna i od razu wśród jej studentów zaczęły tworzyć się konspiracyjne kółka młodzieżowe. Kółka takie powstały też w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W maju 1858 do Warszawy przybył z Kijowa Narcyz Jankowski, który założył w środowisku akademickim klika tajnych kółek, a następnie zaczął je integrować i prowadzić potajemne szkolenia wojskowe. W 1859 zebrała się kapituła organizacji Czerwonych, przygotowując plany wybuchu powstania. Stefan Żeromski w opowiadaniu "Rozdzióbią nas kruki, wrony..." ukazuje haniebną śmierć powstańca Andrzeja "Winrycha" Boryckiego z rąk Moskali. Bohater jest symbolem narodu, który broni się. Stado wron obsiada zwłoki, a jedna z nich przebija dziobem czaszkę i dostaje się do mózgu. Narrator nazywa mózg Winrycha "ostatnią fortecą polskiego powstania". Ptaki stanowią symbol zaborców. Pojawia się chłop, który ściąga z trupa odzienie i zdejmuje skórę z zastrzelonego konia. Następnie grzebie zwłoki powstańca i konia w jednym dole. Chłop dziękuje Bogu za łup - nędzarz nie ma świadomości patriotycznej, jest obojętny na to, co nie-związane z bytem materialnym. Motywacją jego działania jest chęć przetrwania biedy - kieruje się instynktem samozachowawczym. Pisarz uważa szlachtę winną nędzy, ciemnoty i degeneracji chłopstwa. Krytykuje tych, którzy dążyli do ugody z carem - ugrupowanie Stańczyków - nazywa ich "metafizykami reakcji i prorokami ciemnoty". Poprzez motto utworu, słowa "Irydionu" Zygmunta Krasińskiego, Żeromski wyraża konieczność przygotowania niższych klas do pełnoprawnego uczestnictwa w społeczeństwie, które kiedyś odzyska niepodległość. Opowiadanie utrzymuje się w konwencji naturalistycznej. Język jest zindywidualizowany na styl inteligenta końca XIX w. i cechuje go ekspresja. Pisarz zestawia wydarzenia z obraz natury, deszczowym porankiem jesiennym. Żródła: teksty nadesłane Serwis matura jest serwisem społecznościowym, publikuje materiały nadesłane przez internautów i nie odpowiada za treść umieszczanych tekstów oraz komentarzy. Serwis matura dokłada wszelkich starań, aby weryfikować nadsyłane materiały oraz dbać o ich zgodność z polskim prawem. Ebooki edukacyjne Dobre wypracowania Jak samodzielnie pisać wypracowania i otrzymywać z nich wysokie oceny bez większego wysiłku? Jak zdać egzamin? Poznaj metody i sztuczki, aby bezstresowo i zawsze pozytywnie zdać każdy egzamin! Szybka nauka 93 specjalne ćwiczenia, dzięki którym nauka nie będzie sprawiać Ci problemów

naturalizm w rozdziobią nas kruki wrony